Ben seni kocaman bir yürekle sevdim.
Gözlerimle değil, yüreğimdi seni gören.
Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime.
Bir başka yerde olamazdın zaten.
Sen, benim en değerli yerimde olmalıydın, orada kalmalıydın.
Çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu kadar kabullendi seni.
Herhangi bir konuk değildin artık.
Bu yüzden ne ağlama faslı vardır, ne de uğurlama.
O yüreğin gerçek sahibi idin.
Şimdi sonbahar, kışa giriyoruzya...
Ben dört mevsim baharı yaşadım seninle.
Çiçek çiçek açtın yüreğimde.
Gökkuşağı zayıf kaldı, senin renklerin karşısında.
Taze bir yaprak gibi yeşildin.
Açelya idinpembeliğinle.
Üzerine çığ taneleri düşmüş sarı bir güldün.
Kırmızı idin bir ateş gibi idin ve mavi idin.
En çok bu renkle anmayı sevdim seni.
Denize tutkundum, denizi sensiz, seni denizsiz düşünemedim.
Seni severken dünyayıda sevdim ben, insanlarıda...
Kendime bile dar gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiyim artık.
En kızgın, en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seniz düşünmek yetti bana.
İçimdeki sevinç yüzüme yansıdı, güldüm.
Beni böylesine güldüren senin sevgindi ve ben ki
İçten gülüşün nedemek olduğunu anladım seninle.
Herşeye rağmen sevdim seni.
Güçlüydün ve aşamayacağım hiçbir zorluk yoktu.
Koca bir kentte, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim.
Sen elimden tuttuğunda, patlamaya hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi.
Menzil sendin ve ben o menzile ulaşmak için önüme çıkan herşeyi yokedebilirdim.
Sana ulaşmamı engelleyecek herşeyi eritirdim, kül ederdim
Cenk :
Sana ualaştığımda ise sakin bir göle dönüşürdüm.
Ve o göle bir tek sen girebilridin.
Sevdim ve hayrandımda...
Her halin çekti beni.
Duruşunu, uyumanı,, gülmeni, kızmanı, şaşkınlığını, saflığını,
Kurnazlığını, çocukluğunu, olgunluğunu sevdim.
Seni ve o doyumsuz sevdanı, uçarı sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu zaman.
Sığmadın cümlelere ve hiç bir cümle seni yeterince