hiç adil olmasada,

hayatı affetmeyi öğrendim.

aslında kendimi affetmeyi öğrendim...

çünkü ben hayatın ta kendisiyim.


önemli olanın olduğum yer değil,

"kiminle olduğum" olması gerektiğini öğrendim...


çaba sarfetmeden

birini " çok " sevmeyi öğrendim...

Kırıldığımda her ne kadar karşımdakini kırmaya değsede olan şey
"önemli değil" demeyi öğrendim...

gözlerim , gözlerine sadece bir defa değsin diye

saatlerce birini beklemeyi öğrendim sıkılmadan...


nekadar acı çeksem de

herkesin nefes almaya devam ettiğini ,

nekadar ağlasam da

göz yaşlarımın hiç bi zaman yağmur yağdırmadığını

öğrendim...



iki kişinin tartışmasının

birbirlerini sevmediği anlamına gelmediğini,

iki kişinin tartışmamasının da

birbirlerini sevdiği anlamına gelmediğini öğrendim...

ilk önce beni sevdiğini söyleyen kişi "o" olduğu halde

ve o'nu sevmemi bekleyen kişi "o" olduğu halde

nasıl oluyorsa ilk önce o'nun gittiğini

ve nasıl oluyorsa kendince haklı olduğunu öğrendim...

haksızlığı öğrendim yani...


birini nekadar düşünürsem düşüneyim,

ne kadar sevrsem seviyim,

ve ne kadar hayran olursam olayım ,

yine de arkasına dönüp bakmadan

gidebilleceğini öğrendim...


duyup da konuşamamanın

görüp de dokunamamanın

acı verdiğini öğrendim...



önce "sen ve ben"

sonra "biz"

sonra yine "sen ve ben" demeyi öğrendim...



kandırmasam da

kandırılmayı ,

aldatmasam da

aldatılmayı,


unutmasam da

unutulmayı,

sevsem de

sevilmemeyi öğrendim...


ama en kötüsü de ;
bunları sadece bir kişiden öğrenmekti...

DEĞER SANMIŞTIM DEĞMEZMİŞ...

alıntıdır .

böcücük Nickli Üyeden Alıntı (Mesaj 145133) aman çözülme sakın!